ŹLI GRACZE

Najgorsze podstępne typy graczy 

(klasyfikacja osobista oraz osobliwa)

Wiadomo jest, że nikt nie lubi graczy którzy zjadają karty. Jedzą barszcz nad grą. Zaniedbują higienę. Nie umieją przegrywać. Ale to czysta amatorka w psuciu zabawy w porównaniu z typami które przyjdzie mi wymienić. Ci są jeszcze gorsi. Podstępni. Śliscy. Często nawet gracze nie wiedzą co zepsuło im zabawę przy stole, taki kunszt posiadają. Tacy ludzie to krzyż pański dla każdego organizatora planszówek:

 Desperat klasyczny 

 Tak, organizuję otwarte planszówki, jeśli tylko ten dziki chaos na trzy stoliki w knajpie i sześć godzin zechce się nazwać organizacją. I te proste karcianki z pierwszych dwóch godzin zechce się nazwać planszówką.

Nie, to nie jest rezerwuar darmowych i łatwo przystępnych znajomych dla ciebie skoro masz problem ze znajdowaniem przyjaciół. Więc przestań mnie pytać, czy przyjdą jakieś nowe osoby, czy zaproszę ludzi do twojego domu. I męczyć że bardzo chciałbyś poznać jakieś towarzystwo.

   Planszówki to okazja dla takiej osoby do poznania ludzi; samymi grami i rozrywką przy stole Desperat nie interesuje się w ogóle, albo w stopniu miernym. Swoim brakiem zainteresowania potrafi rozpieprzyć nawet mile zapowiadające się spotkanie, bo przecież wszyscy lubimy grać z kimś nieobecnym i nieogarniętym, ale za to bardzo bardzo przyjacielskim (aż do granic narzucania się).

Nie mówiąc już, że nikt nie lubi być traktowany jako źródło pożądanych przez kogoś zasobów, a w takiej roli ustawia on organizatora.

 

Desperat wyrafinowany

Ten typ posiada irytujące wady klasycznego Desperata ale chociaż faktycznie interesuje się grami. Tu już nie chodzi o samo towarzystwo, ale o łatwą do zdobycia ekipę do grania bez konieczności uzgadniania czegokolwiek samemu czy nawet o brak konieczności spraszania i przekonywania do siebie graczy. Gdy jasno wytyczy mu się granice, można go uznać za spacyfikowanego i nieszkodliwego. W przypadkach krytycznych będzie próbował zrobić swój znak firmowy z twoich zamkniętych, towarzyskich spotkań albo skłóci cię z graczami jakich uzna za odpowiednich ekskluzywnie dla niego.

 

Wdzięczny podrywacz

Bywa z niego dobry gracz, zainteresowany tematem, nawet do siebie kiedyś na granie zaprosi i będzie posiadał fajne tytuły.

Za to zawsze będzie zainteresowany kiedy przyjdą koleżanki, i czemu ich tak mało, albo czemu ta ładna jest akurat zajęta i czy następnym razem będą jakieś ładne i wolne. Znałam typ Wdzięcznego Podrywacza który każdą rozmowę zagajał w ten czy inny sposób o kobiety, które chciałby poznać przede mnie. Widać mało znałam koleżanek lubiących gry planszowe, bo po jakimś czasie stwierdził że kontakt ze mną mu już niepotrzebny.

Zawsze Szczęśliwy Imprezowicz

To ten osobnik, który stwierdzi podczas rozgrywki że jest dużo ciekawszych rzeczy do robienia. Całowanie się. Oglądanie teledysków. Pogaduchy w kuchni. Papieros na dworzu. Tańce do muzyki. Omówienie ostatnich sześciu anegdot ze swojego życia- wraz z dygresjami. W ten czy inny sposób będzie wprowadzał w swoje rozrywki innych graczy i o dokończeniu partii można zapomnieć. Poznałam mistrza, który  nie pozwolił nam dokończyć w tak poważną grę jak Dixit.

Przyznaję, byłam pod wrażeniem że w ogóle tak się da.

Wielkie Małe Ego

Osobnik z tego rodzaju uwielbia podtekst. Podobnie jak subtelność i sieci społeczne, co zwykle manifestuje się w wynalezieniu sobie ofiary na wieczór i rzucanie obraźliwych i złośliwych tekstów przez całe spotkanie, co w jego mniemaniu jest subtelną ironią. Której nauczył się na internetowych forach.

Niszczyciel lekkiej i miłej atmosfery przy graniu, podobnie jak mistrzem ironii bywa tez mistrzem puenty: w przypadku gdy zostanie nakryty na zbyt oczywistym chamstwie z chęcią sprowadzi wszystko do cudzej nieumiejętności łapania dystansu do siebie i zabawy. Dla organizatora czysty koszmar, więc zawsze unikałam zapraszania ludzi tego typu. Ze wszystkich Podstępnych Typów Złego Gracza są najłatwiejsi do wykrycia. Na szczęście.

Oczywistym jest że istnieją także typy mieszane, mające dzięki temu podwójną moc siania destrukcji, zgrozy i chaosu, zsyłania nieszczęść na najbliższą okolicę i współgraczy.

Tak samo jak oczywistym jest, że lista na pewno kiedyś ulegnie poszerzeniu, bo wiary w ludzkie możliwości stanowczo nigdy mi nie brakowało. I żyłki ryzykantki: przy ciągłym wciąganiu w hobby nowych osób i poznawaniu coraz to nowych grających ekip inaczej się chyba nie da, jak uznać to za społeczną wersję rosyjskiej ruletki, gdzie czasem zamiast metaforycznego „naboju” w bębenku trafia się ładunek termonuklearny.

I to jest piękne i straszne w planszówkach, i za to je kocham.